Hej, chciałabym dziś o czymś napisać i wyjaśnić łatwo rzeczy, które z pozoru wydają się proste choćnie do końca takie są. Wiesz może co to tolerancja? Z pewnością każdy z nas kiedyś to słowo usłyszał, ale spróbuję to wytłumaczyć na kilka sposobów, ponieważ każdy rozumie to delikatnie inaczej. Tolerancja to akceptacja, szacunek dla drugiego człowieka. Czyli uszanowanie poglądów czy dajmy na to wiary innej osoby. Bo to ona decyduje o swoim życiu nie ty. I wyśmiewaniem się lub narzucaniem własnych poglądów nie pomożemy w niczym. Bo albo możemy zrobić komuś tym krzywdę albo nic nie zdziałamy.

    Bardzo ważnym tematem jest ubiór. Na codzień nie spotykamy na ulicy ludzi z poszczególnych subkultur jak np. Goth, Lolita, Punk. Oni nie podążają za najnowszymi trendami, celem jest indywidualność. Szczerze mówiąc nienawidzę wyglądać tak samo jak wszyscy. Coś wewnętrznie poruszyło mnie żeby kupować rzeczy całkiem odstępujące od trendów. Noszenie spódnic sprawiało mi radość i czułam się w tym dobrze. Dlatego poszerzyłam swoją kolekcję o kilka par. Jak nienawidziłam różu tak teraz go uwielbiam. Próbuję przestrzegać regulaminu szkoły chociaż to nie zawsze łatwe. Jeśli chcesz wyglądać inaczej to wyglądaj! Inni nie mogą za Ciebie decydować, ty masz się w tym czuć dobrze. I to w żadnym razie nie jest atencja, to wyrażenie siebie i wygoda.

Była już część o akceptacji, ale to nie tylko artykuł dla tych którzy chcą się zmienić tylko również dla tych, którzy tego nie rozumieją. Często idąc przez szkolny korytarz spotkałam się z obgadywaniem, pokazywaniem palcami lub nawet bezczelnym pluciem. Nie jestem nawet wielką fanką Anime i w żadnym razie tego nie promuję ,ale jakby nawet to co? Jestem gorsza? Nie znam zbyt wielu osób w szkole więc nie obgaduję wszystkich za plecami. Może akurat ,,ta tandetna dziewczyna” ma jakieś ciekawe zainteresowania czy poczucie humoru? Ja przykładowo jeżdżę na deskorolce i nie wstydzę się tego, że nie umiem niektórych rzeczy. Wciąż się uczę i akceptuję to, każdy dzień jest wyzwaniem. Nawet gdy nie wierzysz, że potrafisz, spróbuj! I nie poddawaj się, bo są wzloty i upadki.

Mam parę wskazówek:

-gdy znajdzie się ktoś komu się coś w Tobie nie podoba nie wchodź z nim w głębszą rozmowę, hejter znajdzie w Tobie cel,

-nie zastanawiaj się dużej nad wyzwiskami lub przykrymi słowami skierowanymi w Ciebie,

-w trudnych sytuacjach poproś o rozmowę rodziców, rodzeństwa czy psychologa szkolnego.

Stres to też bliskie nam zjawisko ale czy to nie tak, że sami sobie go tworzymy? Z jednej strony nie mamy nad wieloma rzeczami kontroli, ale czy np. stres z powodu zdania otaczających nas ludzi po prostu jest? Nie! To ja czy ty sami go sobie stwarzamy i nawet jak ktoś mówi: ,,w co ty się ubrałaś?!” to jest wyłącznie nasza sprawa. I teraz się powtórzę, nikt ale to nikt nie może przejąć kontroli nad twoim życiem. Nie udawaj kogoś kim nie jesteś, bądź sobą i nie zwracaj uwagi co twój kolega z klasy na to powie, ty masz swoje zdanie ,a on swoje i to jest OK. Każdy ma prawo do wypowiedzi i w żadnym razie tego nie neguję.

    Teraz chcę napisać prosto z serca… Mam Ci coś do powiedzenia, nie znam Cię, nie wiem jak masz na imię, ile masz lat ale chcę żebyś zrozumiał, że jeśli masz kłopoty dasz radę, ja to wiem. Czasem są dni pełne entuzjazmu i śmiechu, a nieraz smutku i łez, a wiem to z doświadczenia choć mam 12 lat, wspaniałą rodzinę, świetne zwierzaki i dalej nie jest idealnie, bo nigdy nie będzie. Wyobrażamy sobie wspaniałe marzenia jednak gdy je zrealizujemy dalej pragniemy więcej i widzimy niedociągnięcia. I to tylko twój i mój mózg.

   Codziennie kładę się do łóżka i walczę z myślami, analizuję nie przyjemne wydarzenia. Trwa to kilkanaście minut , a potem krzyczę na siebie w myślach ,,po co ja to tak rozpamiętuję?! Przecież to mi nic nie daje?!” A potem znów wracam do tego co mogłam zrobić lepiej w danej sytuacji. I od razu Ci powiem, że nie warto! To co było już nie wróci i nawet gdy wymyślisz coś sensownego nie poprawisz swoich błędów.  W skrócie połóż się i nie myśl o niczym, czasem taka forma odpoczynku też jest potrzebna.